Over Ophelia

Het maken van kunst is één van de dingen die de mens tot mens maakt, iets waar volgens de laatste schattingen mensen ruim 75.000 jaar geleden mee zijn begonnen. Het heeft mij altijd ontroerd om te beseffen dat de drang in mij om vorm te geven kennelijk zo oerachtig is en in een ver, ver verleden ook al mensen gedreven heeft.

Als ik me afvraag waar die drang vandaan komt, waarom ik altijd maar doorga met dingen te maken, ondanks alle frustraties die daarmee gepaard gaan, kom ik dichtbij de kern van mijn leven uit. Het lijkt alsof de levensdrang nauw verbonden is met de behoefte om vorm te geven, om op de één of andere manier uitdrukking te geven en eer te bewijzen aan het mysterie van het bestaan.

Dat ik begon met het maken van sieraden kwam ongetwijfeld door de fascinatie die ik als kind had met de cultuur van het oude Egypte en haar indrukwekkende en kleurrijke sieraden en beelden. Kleur is de rode draad in mijn werk, kleur kan mij diep raken en is voor mij minstens zo belangrijk als vorm.

Verder

Gaandeweg ben ik me ook toe gaan leggen op het smeden en emailleren van kommen en schalen en ben ik meer gaan schilderen en daar is het accent komen te liggen op het maken van portretten.

Waar ik steeds naar op zoek ben in mijn werk is een zo direct mogelijke expressie van dat wat je ontmoet als je afdaalt in de diepte van jezelf, of een ander, van dat wat in wezen ongrijpbaar is. Ik streef daarbij steeds minder naar perfectie, maar zoek juist het directe, het levende, probeer er niet ‘tussen’ te komen.

Wat dat betreft is mijn kunstenaarschap een weg van afleren, het afleren van normen die me in mijn opleiding zijn bijgebracht. Ook het afleren van normen en conditioneringen die ik in het leven geïnterneerd heb. En dan kom ik weer uit bij het onlosmakelijke verband tussen mijn werk en mijn leven: het diepe verlangen naar werkelijke authenticiteit.

Terug